Het verhaal van Lisette over haar ervaring van de vroeggeboorte van Ilay; wat doet dit met een gezin op dat moment en een aantal jaar later?
Mijn tweede zwangerschap
Het is begin december 2017 als zwanger ben van ons tweede kindje. Ik sta onder controle van de gynaecoloog omdat ik bij mijn eerste zwangerschap last had van een hoge bloeddruk. Dat betekende toen veel extra echo’s en controle van mijn bloeddruk. Daar kreeg ik toen veel stress van, dus dat wilde ik bij mijn tweede zwangerschap graag anders. Ik had me voorgenomen om deze controles, waar mogelijk, over te slaan. Dat liep helaas anders. Ik had wederom een hoge bloeddruk waardoor ik onder controle kwam van de gynaecoloog in het ziekenhuis.
Extra controles en een onzekere tijd
Intuïtief voelde ik aan dat mijn kindje klein was. Noem het mijn moedergevoel. Dit heb ik aangegeven bij de gynaecoloog die voorstelde een echo te maken. Mijn gevoel werd bevestigd, maar ze wilde het toch even monitoren en na twee weken kreeg ik daarom nog een echo om de groei te checken en te controleren op eventuele afwijkingen. Mijn kindje had een groeiachterstand en de doorbloeding van de navelstreng bleek niet goed te zijn. Ze maakte zich zorgen zei ze. En de gynaecoloog wilde diverse oorzaken uitsluiten met een hele uitgebreide echo, rond de 20 weken was dat. En doordat de gynaecoloog zich zorgen maakte, deed ik dat ook. Een spannende tijd volgde want ik moest wachten tot die echo. Tijdens de echo werden geen afwijkingen gevonden. Alles bij elkaar zorgde dat er wel voor dat ik nog maar moeilijk kon genieten van mijn zwangerschap.
Vroeggeboorte door zwangerschapsvergiftiging
Het is 8 februari 2018 als ik voor een controle naar de gynaecoloog ga. Daar werd helaas duidelijk dat ik een lichte vorm van zwangerschapsvergiftiging had. Dat betekende dat ik ter controle opgenomen zou worden in het ziekenhuis. Het plan was om op gecontroleerde wijze de zwangerschapsduur nog te rekken naar 32 weken. Ik mocht nog even naar huis om wat spullen te pakken. Samen met mijn man heb ik me aan het einde van de middag gemeld in het Radboud UMC in Nijmegen. Ik werd opgenomen met het idee dat het allemaal nog wel even op zich liet wachten. Inmiddels had mijn man onze dochter Emily opgehaald bij de gastouder. Maar schijn bedriegt.
We zaten met z’n drieën rustig te eten toen de gynaecoloog binnen kwam. Hij adviseerde me om toch alvast de longrijpingsmedicatie te nemen omdat het mogelijk toch wat sneller zou kunnen gaan dan gedacht. Ik twijfelde omdat alles me overviel, maar ook omdat ik graag zelf wilde opzoeken wat dat allemaal betekende. Die mogelijkheid kreeg ik gelukkig. ‘s Avonds heb ik in alle rust alle informatie kunnen opzoeken die ik nodig vond.
Vroeggeboorte bij 28 weken en 4 dagen
Diezelfde nacht veranderde de situatie heel snel. Mijn bloeddruk liep steeds verder op. Ik voelde me oké, maar gespannen gezien de situatie. De hele nacht zijn ze met mij bezig geweest. Ik kreeg magnesium toegediend en heb de hele nacht niet geslapen. Ik voelde ook wel de stress van de artsen om me heen, maar kon zelf wel ergens de rust bewaren en heb die nacht ook nog gelachen met alle mensen die om mijn bed stonden.
De volgende dag ging het met mij eigenlijk best goed. Maar al snel bleek dat het met mijn kindje minder goed ging dan gedacht. Om half 5 ’s middags werd duidelijk dat mijn kindje dipjes in de hartslag had. Ik zou met enige spoed een keizersnede krijgen, omdat de artsen zich zorgen maakten over de gezondheid van mijn baby. Daarna ging alles in sneltreinvaart. Op 9 februari 2018 ben ik om half 7 ’s avonds bevallen van ons zoontje. Hij is geboren met een zwangerschapsduur van 28 weken en 4 dagen en woog bij zijn geboorte 950 gram.
Een sterk ventje
Een leuk detail is dat wij nog geen naam voor onze zoon hadden bedacht. Er was wel een shortlist, maar de definitieve naam was er nog niet. We dachten immers dat we nog wel een paar weken te gaan hadden voordat we een besluit moesten nemen. De dag erna, toen alle hectiek weer afgenomen was, hebben we op een rustig moment de lijst erbij gepakt. Ilay stond op ons lijstje. Een mooie naam, maar toen ik de betekenis van de naam kende waren we verkocht. Ilay betekent sterk. En sterk bleek ons mannetje inderdaad te zijn.
De eerste weken na de vroeggeboorte van Ilay
Met Ilay ging het gezien de zwangerschapsduur goed. Hij lag op de NICU afdeling, maar zijn toestand was stabiel. De eerste nacht na de keizersnede kon ik niet slapen. Gelukkig was daar een lieve verpleegkundige die me met bed en al naar de NICU afdeling reed. Daar kon ik mijn zoontje voor het eerst vasthouden. Een emotioneel moment. Dat deed mij natuurlijk goed, maar ook Ilay vond dat erg fijn. Zijn hartslag was namelijk al een tijdje aan de hoge kant, maar vanaf het moment dat hij op mijn buik lag, werd hij rustiger en daalde de hartslag. Dat was het moment dat ik me voornam om heel veel met hem te buidelen, omdat ik merkte dat het hem goed deed.
Ik had alle vertrouwen in Ilay, maar toch bleef ook de angst dat er iets mis zou gaan. Pas na een paar dagen durfde ik aan de artsen te vragen wat zijn kansen waren. Een echt geruststellend antwoord krijg je als ouders nooit, maar de toestand van Ilay werd wel steeds stabieler. Gelukkig werd dat bij elke nieuwe controle ook weer bevestigd. Hij was uiteindelijk, na ongeveer anderhalve week, een van de ‘beste’ kindjes op de NICU afdeling en stond al snel bovenaan de lijst om overgeplaatst te worden naar de post IC afdeling. Dat gebeurde uiteindelijk 2 weken na de bevalling. Dat was voor ons als ouders ook het moment dat we meer vertrouwen kregen in een goede afloop.
Hechting met prematuur geboren baby
Hechting met mijn zoontje vond ik tijdens de zwangerschap al heel belangrijk. Daar was ik toen al mee bezig door veel tegen hem te praten. Door de vroeggeboorte van Ilay moest ik een nieuwe manier vinden om te hechten, omdat hij een groot deel van de dag in zijn couveuse lag. Een kindje hoort niet in de couveuse. Dat voelde onnatuurlijk, maar we wisten ook dat dat heel hard nodig was. Dat hebben we ook telkens op die manier aan Ilay uitgelegd. Hij snapte op dat moment waarschijnlijk niet wat er gebeurde, maar ik was ervan overtuigd dat hij mijn goede intenties zou voelen en dat het hem zou kalmeren.
We buidelden ieder wel zo’n 2 uur per dag met Ilay om de hechting te bevorderen en Ilay een fijn en veilig gevoel te geven. Ook maakten we gebruik van geurdoekjes en couveusedekentjes om Ilay aan onze geur te laten wennen. Elke dag nam ik een nieuwe mee en legde het bij hem in de couveuse. Daar werd hij rustig van. Bovendien gaf het mij ook een goed gevoel dat er iets van ons in zijn couveuse lag wanneer wij er niet waren.
Noodgedwongen gescheiden van elkaar
De keizersnede is me meegevallen en ook het herstel ging voorspoedig. Na 3 dagen mocht ik het ziekenhuis al verlaten. Dat gaf me een dubbel gevoel. Enerzijds was ik blij dat het goed met mij ging, maar anderzijds lag Ilay nog op de NICU afdeling. Ook leefde mijn gezin gescheiden van elkaar. Mijn dochter mocht namelijk niet op de NICU afdeling komen om bij haar broertje te kijken. Ze had namelijk nog geen waterpokken gehad en het beleid in het ziekenhuis is dat broertjes en zusjes van de prematuur baby’s dan niet op de afdeling mogen komen. Dat betekende dat mijn dochter haar broertje pas 7 weken na de geboorte voor het eerst gezien heeft. Het moment dat hij van het Radboud overgebracht werd naar het CWZ. Al die tijd hebben wij in het Ronald McDonaldhuis geslapen, zodat onze dochter wel bij ons in de buurt kon zijn. Zo hoefde wij haar niet ook nog bij opa of oma te laten logeren.
Vroeggeboorte van Ilay: de ervaring van een zusje
Om Ilay ook aan zijn zusje te laten wennen, zorgde we ook voor een geurdoekje met haar lichaamsgeur in de couveuse. Zo konden ze elkaar wel niet zien, maar was zijn zusje al wel even bij hem.
Dat mijn dochter de eerste 7 weken niet naar haar broertje mocht had een grote impact op haar. Ze was op dat moment 2.5 jaar en snapte de situatie nog niet goed. We hebben haar in die tijd wel altijd verteld hoe het zat met Ilay. Dat haar broertje nog niet klaar was en dat hij daarom in het ziekenhuis woonde. Ook kregen we voor haar een boekje cadeau waarin de situatie op kinderlijke wijze werd uitgelegd. Toch voorkwam dit niet alles. Zo heeft ze een keer op de gang van het Radboud staan krijsen omdat ze graag naar haar broertje toe wilde. Dat ging natuurlijk niet. Dan breekt je moederhart. Bovendien bevestigt het je gevoel dat je gezin op dat moment niet compleet is, maar gescheiden van elkaar moet leven.
Deze situatie heeft uiteindelijk 7 weken geduurd. Op 29 maart werd Ilay overgeplaatst naar het CWZ. Daar heeft Emily haar broertje voor het eerst gezien. Een onbeschrijflijk en emotioneel moment. Bovendien was dit 2 dagen voor mijn verjaardag. Op 31 maart hebben we met z’n vieren mijn verjaardag gevierd in het ziekenhuis. Het mooiste verjaardagscadeau in jaren.
Eindelijk naar huis
Ondanks dat Ilay het eigenlijk altijd goed gedaan heeft sinds zijn geboorte, heeft het toch nog 14 weken geduurd voordat hij mee naar huis mocht. Zeker de laatste weken waren slopend voor ons als ouders. Dit had vooral te maken met mijn eigen verwachtingen. Ik had de hoop dat Ilay rond 30 april mee naar huis zou mogen; op de uitgerekende datum. Er werd namelijk ook vaak gezegd dat Ilay waarschijnlijk rond deze tijd naar huis zou mogen, maar dat het ook best langer zou kunnen duren. Helaas bleek het op 30 april nog niet verantwoord. Hij had nog regelmatig dipjes in zijn hartslag waardoor hij aan de monitor lag. Ruim 2 weken later dan gehoopt, op 17 mei, mocht hij dan eindelijk mee naar huis. Hij was toen 42 weken en 3 dagen.
Toen we eenmaal thuis waren ging het met Ilay prima, maar bij mij kwam de klap toen pas echt. Al die weken heb ik op adrenaline geleefd. Ergens is het heel fijn dat je dan niet alle pijn voelt en dat niet alles echt tot je doordringt. In de eerste week thuis kwam alle spanning en stress eruit. Ik had enorme rugpijn en kon nauwelijks lopen. Ik heb toen ook letterlijk niets gedaan om bij te komen van de hele periode.
Het effect van vroeggeboorte 4 jaar later
Met Ilay gaat het goed. Hij is onlangs 4 jaar geworden en zit sinds 2 maanden op school. Hij is wat kleiner dan zijn klasgenootjes, maar verder merken we weinig aan hem. Vorig jaar ben ik met hem naar een fysiotherapeut geweest om te controleren of hij motorisch voldoende ontwikkeld is. Ilay kwam gelukkig door de ‘keuring’ heen. Qua ontwikkeling doet hij niet onder voor andere kindjes.
Inmiddels weten ze allebei heel goed wat er gebeurd is met Ilay. We hebben altijd alles open en eerlijk besproken met hen, om het als gezin samen te kunnen verwerken. Toch zie ik af en toe nog effecten van de vroeggeboorte van Ilay terug in het gedrag van Ilay én Emily. Beide kinderen hebben een lichte vorm van verlatingsangst. Ilay is af en toe bang om alleen gelaten te worden. Dan kruipt hij ‘s nachts bij zijn zusje in bed. We leggen Ilay dan uit dat het een verschrikkelijke periode was, maar dat papa en mama op dat moment niet anders konden. Ook Emily beleefde de hele periode opnieuw toen ze voor het eerst naar school ging. In het Radboud heeft ze staan krijsen op de gang en bij de eerste dag naar school was dit precies hetzelfde. Soms denk ik wel eens dat mijn dochter er meer last van gehad heeft dan Ilay.
Wil je weten hoe het met Ilay en Lisette gaat? Of ben je benieuwd naar meer informatie over het hechtingsproces bij prematuur geboorte? Kijk dan eens op de instagrampagina van Lisette. Lees ook de verhalen op onze website over ervaringen met vroeggeboorte door de ogen van andere ouders van prematuur en/of dysmatuur geboren baby‘s.
